Vlekken in m’n nek van weeïgheid, verbinding en zachte vrouwelijke energie.
Weerstand. Iedereen heeft ergens een allergie voor. Ik dus voor vrouwelijke energie, weeïgheid en woorden als zachtheid en verbinding. Ik krijg er spontaan vlekken van in m’n nek. Dat is best vreemd voor een lichaamsgericht therapeut. Iemand die professioneel in de binnenwereld roert. Maar als ik het woord “sisterhood” hoor, wil ik vooral de nooduitgang zoeken.
Vroeger al kon ik altijd beter met jongens opschieten. Slootje springen, bomen klimmen, hutten bouwen – veel leuker dan thee drinken en ‘meisjesdingen’ doen. Jongens deden tenminste niet zo ingewikkeld als je een keer verkeerd keek of iets zei in de verkeerde toon. Geen gedoe, geen gezeur.
Toch ga ik – op aanraden en uitnodiging van een collega – binnenkort naar het Lorelei festival. Eén dag, gelukkig. Eén hele dag vol vrouwencirkels, klankschalen, yogi-tenten en zinnige zachtheid. En dat met een groepje vrouwelijke collega’s, terwijl mijn binnenwereld schreeuwt: “Ren! Nu het nog kan!”
Waarom dan toch? Omdat ik benieuwd ben. Naar wat er onder die weerstand zit. Naar waarom ik bij het woord “vrouwelijke bedding” spontaan jeuk krijg. Het is tijd om niet alleen andermans blokkades aan te kijken, maar ook mijn eigen weerstand te onderzoeken.
En wie weet… misschien zit er iets in wat ik nog niet durfde te voelen. En als het niks is? Dan heb ik in elk geval bewezen dat ik mijn comfortzone durf te verlaten. Al is het maar voor één dag. Met lichte paniek en een thermosflesje nuchterheid.
Reactie plaatsen
Reacties